पाऊस

नेहमी माझा असावा

ओलाचिंब तो पाऊस,

हळूच ओठी वेचावा

गालावरचा टिपूस.

अधरांनाही न लागे

चुंबनाचा तो आभास,

अंतरी मग काहुर

बरसला तो पाऊस.

नखशिखांत भिजता

बावरला तो पाऊस,

मागावा आता नव्याने

प्रेमाचा क्षण कुणास ?

बरसुनी गेला आता

कधीचा वेडा पाऊस,

हुंकार देता तृप्तीचा

स्पर्शुनि तिच्या अंगास.

भिजलेले अंग तिचे

उधाण आले प्रितिस,

होऊन सरी नयनी

पुन्हा मागतो पाऊस.

(अष्टाक्षरी)

रचना

© कमलेश सोनकुसळे

काटोल, नागपूर 7588691372

kamlesh1029@gmail.com