नेहमी माझा असावा
ओलाचिंब तो पाऊस,
हळूच ओठी वेचावा
गालावरचा टिपूस.
अधरांनाही न लागे
चुंबनाचा तो आभास,
अंतरी मग काहुर
बरसला तो पाऊस.
नखशिखांत भिजता
बावरला तो पाऊस,
मागावा आता नव्याने
प्रेमाचा क्षण कुणास ?
बरसुनी गेला आता
कधीचा वेडा पाऊस,
हुंकार देता तृप्तीचा
स्पर्शुनि तिच्या अंगास.
भिजलेले अंग तिचे
उधाण आले प्रितिस,
होऊन सरी नयनी
पुन्हा मागतो पाऊस.
(अष्टाक्षरी)
रचना
© कमलेश सोनकुसळे
काटोल, नागपूर 7588691372
kamlesh1029@gmail.com
